Namaste lieve mensen!

Sorry voor mijn slechte updates, maar ben niet goed met mijn geduld om dit bij te houden, zal wel snel proberen wat foto's erop te zetten! De uitgebreide verhalen over Tibet houden jullie van me tegoed!

De afgelopen twee weken heb ik heerlijk in de Himalaya gezeten, midden in de bergen, helemaal back to basic. Samen met Marion, een hilarische britse, heb ik de trek gedaan van uiteindelijk 11 dagen. We besloten het helemaal zelf te proberen zonder gids en dragers. Proberen natuurlijk je backpack zo licht mogelijk te houden en alleen de belangrijkste dingen mee te nemen, zoals slaapzak en wat warme kleren, uiteindelijk kwamen we toch nog op 12 kilo. Na een eerste dag met schouders als blokken, raakte je eraan gewend en was het prima te doen, alleen op de wat langere dagen begint het ineens wat zwaarder te worden en op grote hoogte.. pfffff, ik mag wel zeggen dat ik trots op ons ben. We hadden wel een backup plan, overal kon je een paard, yak of sherpa huren om je tas te dragen, dat was wel prettig om in je achterhoofd te houden.

Tijdens de trek slaap je in de meest schattige huisjes, soms heel smerig, geen warme douche, overal hetzelfde eten, het is dal bhaat (rijst met curry etc) of alles gefrituurd.. Niet echt de culinaire hoogtandjes, maar wat kan een gefrituurde Mars of Snickers-reep een wondermaaltijd zijn na een lange dag lopen, haha, het was een gezond dieet! Veel chocola, suiker, frituur, thee, met chloor gezuiverd water, alles voor energie!

Verder is het echt back to basic, veel plaatsen in Nepal hebben geen electriciteit of alleen bepaalde tijden, dus een zaklamp was noodzakelijk voor de wandeling in de nacht naar de wc.. Daardoor en door de inspanning overdag was het 9 uur bedtijd, wanneer de zon onder gaat, enkele keren zelf half 8, ga je naar bed, ook omdat het ijskoud is en je slaapzak ontzettend warm. Vervolgens komt de zon om half 6 op en begin je aan ontbijt en 6 uur aan de wandel! Haha dat was wel even weer omschakelen.

De grote hoogte heeft een enorme impact en is spannend, want je weet nooit of je hoogteziekte krijgt en in het ergste geval met een helicopter afgevoerd moet worden, wat nogal regelmatig gebeurd. We zijn begonnen op 840 meter en in 10 dagen gestegen naar 5416 meter! Vanaf de 3000 meter begin je het al een beetje te voelen tijdens het wandelen, er is minder zuurstof.. Vanaf 4000 meter begin je het te voelen wanneer je slaapt. De laatste nacht voor de pass in High Camp op 4850 meter was dan ook een redelijk slapeloze nacht, ook omdat je van veel mensen hoort dat ze ziek zijn, of dat de helicopter iemand op komt pikken.. Het maakt je een beetje panisch, maar we hebben altijd ons eigen tempo aangehouden, ons motto 'slow & steady'! haha zo stonden we bij iedereen bekend, maar we vonden het heerlijk, je moet toch genieten, hier en daar een kop thee, een koekje, uitgebreide lunch, het hoort er allemaal bij. De laatste dag waar we over de pass gingen was fantastisch, we begonnen kwart voor en de zon begon net een beetje te schijnen, letterlijk voetje voor voetje klommen we naar boven, waarbij je regelmatig moet stoppen om op adem te komen. Het mooie is dat op deze hoogte iedereen bijna gelijk is, iedereen voelt zich als een astma-patient en gaat stap voor stap. Wat een heerlijk gevoel om die top te bereiken, het is een beetje moeilijk te beschrijven, maar het was fantastisch, elk moment!!!!!!!!!! Ik al proberen snel wat foto's erop te zetten van de adembenemende uitzichten!! :)

Nu even wat anders,

vandaag heb ik een ticket geboekt naar Indonesie! Ik kom nog niet terug deze maand, maar heb mijn reis verlengd tot 8 juli!! Dus woensdag vertrek ik voor een maand naar Indonesie, heerlijk dat ik daar ook nog heen kan! Nepal was en is fantastisch en wil hier graag nog een keer heen, maar kan nu ook echt niet wachten om naar Indonesie te gaan!!

Heel veel liefs en tot 8 juli dan echt! xxx